De familiekamer

Dag grote zus,

Voor jou is het ziekenhuisavontuur na 3 nachten gelukkig afgelopen. Babyzusje en ik moesten nog één nachtje langer blijven, maar hopelijk mogen wij straks ook naar huis.

Elke dag voelde je je een beetje beter. Het werd steeds moeilijker om je bezig te houden. De grootste uitdaging was “het draadje” (aka infuus) aan je arm. Het draadje bleef continu hangen achter je bed of de stoel. Jij zat immers niet stil. Je hebt hier gedanst, gesprongen, geklommen, geklauterd, … Eén keer was het draadje zo hard in de war geraakt dat we de verpleegster moesten vragen om je te bevrijden.

Om je bezig te houden, brachten we elke keer wat extra speelgoed van thuis mee. We hadden op het einde een grote koffer nodig om al dat speelgoed thuis te krijgen. Op je laatste dag kreeg je van de speeljuf van de afdeling een mooie boerderij met diertjes om mee te spelen.

Het moeilijkste was dat je je zusje zo hard miste. Daar werd je echt heel verdrietig van. En door corona mocht ze niet op bezoek komen. Je was heel blij toen babyzusje en papa op woensdag ook kwamen logeren. Zusje was namelijk ook ziek geworden. Zo kwam die tweepersoonskamer waarin we lagen, toch nog van pas. Door de grote ‘winterdrukte’ laten alle privékamers vol.  

Jij was ontzettend blij toen je naar huis mocht! Vooral bevrijd zijn van dat draadje vond je geweldig. In de autoparking danste en zong je uitbundig om je bevrijding te vieren. “Ik ben een ballerina en ik dans in het rond waar ik wil!” zong je luid. Ik smolt helemaal toen ik papa’s filmpje ervan zag. Wat een verschil met hoe je hier binnen bent gekomen! Maandag kon je amper op je eigen benen staan.  

Het was het niet meteen het uitstapje dat ik voor ogen had, toen ik droomde over nog eens thuis weg kunnen. Ik had nooit gedacht dat ik in corona-tijden ons huis zo hard zou missen ;-).

Veel liefs,

mama